|
|
|
|
|
|
|
|
||||||
           
|
|
 |
data zjazdu: 8 lipca 2000 r.
liczba uczestników: 138 osób
(Wydziały: Architektury - 19, Budownictwa - 26, Chemiczny - 28,
Elektryczny - 30, Mechaniczny - 35)
Komitet Organizacyjny:
Kazimierz Banyś, Tadeusz Biesiekierski, Otton Dąbrowski, Jerzy Fekecz,
Wojciech Fuliński, Henryk Hawrylak, Stefan Jasieńko, Tadeusz Pieniążek,
Jerzy Stańda, Tadeusz Sulima
"Witając serdecznie miłe koleżanki i drogich kolegów wyrażam radość z naszego spotkania i cieszę się, że znowu jesteśmy razem w niezapomnianej, tak bliskiej nam, Uczelni. Niech mi będzie wolno w imieniu wszystkich powitać naszych gości: J.M.Rektora naszej Alma Mater, Profesora Andrzeja Mulaka, prof. Andrzeja Wiszniewskiego - Ministra Nauki, który przed pięcioma laty jako rektor wręczał nam ufundowane przez naszą uczelnię medale 50-lecia, Pana Bogdana Zdrojewskiego prezydenta miasta Wrocławia, który tradycyjnie jest naszym gościem.
Spotkanie dzisiejsze odbywa się w klimacie podniosłych uroczystości milenium Arcybiskupstwa Wrocławskiego i 1000-lecia Wrocławia. Chciałbym do tych niezwykłej wagi zdarzeń dodać skromnie, choć z powagą, Jubileusz 55-lecia bliskiej naszym sercom Politechniki Wrocławskiej. Zrządzeniem losu uczelnia nasza powstała formalnie po zakończeniu II wojny światowej, w sierpniu 1945 r. Polska odzyskała bowiem należące niegdyś do niej ziemie nad Odrą, z Wrocławiem, ale utraciła Kresy Wschodnie z Uniwersyteckimi miastami Wilnem i Lwowem. Lwowscy profesorowie i wykładowcy pozbawieni swojego uniwersytetu i politechniki włączyli się w odbudowę polskich uczelni w nowych miejscach osiedlenia. To, że Politechnika Wrocławska jest dzisiaj uczelnią kształcącą 25 tysięcy studentów wewszystkich dyscyplinach objętych dziedziną nauk technicznych, zajmującą jedno z trzech pierwszych miejsc w prowadzonych rankingach, uczelnią o znaczącym potencjale twórczym i intelektualnym, współpracującą z liczącymi się ośrodkami naukowymi świata, zawdzięczamy tym, którzy ją tworzyli i odbudowywali w 1945 roku, to znaczy także tym, którzy są dzisiaj na tej sali. To ci, którzy uważali Politechnikę za coś więcej, niż tylko miejsce pracy i nauki, to ci, którzy traktowali Uczelnię jako rodzinny dom i uważali za część swego życia. Politechnika Wrocławska jest jedną z pięciu politechnik utworzonych tuż po II wojnie światowej. Politechniki: Krakowska, Śląska, Łódzka i Gdańska działały bądź zostały powołane, gdy we Wrocławiu dopalały się jeszcze ruiny miasta. Politechnika Wrocławska przekształciła się z uczelni będącej we wspólnocie z Uniwersytetem w samodzielną jednostkę należącą do czołówki polskich uczelni technicznych. Ale to, że mogła powstać już w 1945 roku należy zawdzięczać też i temu, że w przedwojennym Wrocławiu istniała Technische Hochschule, której nadwyrężone wojną budynki i zdekompletowane laboratoria stanowiły podstawę i poważny argument przemawiający za utworzeniem uczelni technicznej we Wrocławiu. Można przyjąć, że spuścizna materialna po Technische Hochschule i intelektualny dorobek Politechniki Lwowskiej ułatwiły powstanie Politechniki Wrocławskiej. Dlatego w 55. rocznicę powstania Politechniki Wrocławskiej staramy się pamiętać nie tylko o minionym niedawno 155-leciu Politechniki Lwowskiej, ale chcemy także wspominać 35 lat istnienia Technische Hochschule w 90-tą rocznicę jej powstania. Tak się złożyło, kiedy w listopadzie 1910 Cesarz Wilhelm II uroczyście otwierał Koniglische Technische Hochschule Breslau, to 35 lat później - 15 listopada 1945 roku - pierwszy polski wykład wygłoszony przez Niezapomnianego Profesora Kazimierza Idaszewskiego, zapoczątkował w polskim Wrocławiu polską historię Politechniki Wrocławskiej.
Chciałbym mieć nadzieję i wyrazić życzenie, aby w którymś z czekających nas jeszcze listopadów Politechnika Wrocławska była miejscem spotkania uczonych Wschodu i Zachodu w duchu wielkiej Karty Uniwersytetów Europejskich i aby był to kolejny, znaczący listopad w dziejach naszej Alma Mater.
Jest nas jeszcze sporo, ale wielu naszych przyjaciół, którzy nam wiedzę przekazywali i tych, którzy byli tej wiedzy odbiorcami, odeszło od nas na zawsze. Proszę abyśmy chwilą zadumy i serdecznego wspomnienia wyrazili naszą o nich pamięć."
tekst wystąpienia prof. Henryka Hawrylaka
 |
 |
